Je staat op en je hoofd doet al mee.Wat moet er vandaag allemaal gebeuren?Wat ben je gisteren vergeten?Wie moet waarheen, wanneer, met wat?En wanneer was jij eigenlijk nog eens gewoon… jij? Je loopt. Je lost op. Je wast. Je schuift.En intussen hoop je dat het ooit wat rustiger wordt.Spoiler: dat wordt het niet. Niet zolang […]

“Ik durf niks meer zeggen. ’t Is altijd gedoe aan tafel.”Ze zei het zacht.Maar ik hoorde wat er níét werd gezegd. Ze was moe.Niet gewoon moe zoals op het einde van een werkweek.Nee, het soort moe waar je scherp van wordt.Moedeloos.Op je hoede.Alsof elk woord dat je zegt een lont kan zijn. Elke maaltijd was

Vanbinnen roept ze: “Kies gewoon iets. En écht eten. Iets dat telt.” Tegenover haar dochter aan tafel. Het eten staat klaar. Alles is verzorgd.Maar het lijkt alsof er niemand echt aanwezig is.Alsof elk bord, elke lepel, elk woord op scherp staat. “Je mag kiezen wat je eet,” zegt ze.Zacht. Lief zelfs.Alsof ze hoopt dat mildheid het

Ze eet gewoon minder.Da’s de leeftijd. Of toch niet? Je kent dat wel.Je dochter begint op zaterdag groentjes te stomen.Op zondag laat ze haar croissant liggen.Gezond bezig, toch? Tot het maandag wordt.En dinsdag.En de brooddoos onaangeroerd terugkeert in haar boekentas.Tot ze boos wordt als je vraagt waarom ze weer sla eet. En dan voel je