“Zullen we naar de kerstmarkt gaan vandaag?” Mijn brein stond nog niet aan waardoor het even duurde voor ik de vraag goed capteerde. “We kunnen naar Antwerpen gaan, ik heb wel zin in flamküchen en dan kunnen we misschien ineens wat kadootjes scoren”.
We hadden een dagje vrij. De kids waren sinds lange tijd nog eens gaan logeren bij mijn schoonouders en we hadden vierentwintig uren voor onszelf. Hoewel ik een echte kerst-mens ben, stak de vraag me tegen. Ik was blij dat we eens een keer niks moesten. Geen kinderen aan ons bed om 5u in de ochtend, geen boterhammetjes smeren, kinderen aankleden, brandjes blussen, boekentassen inladen, wasmachines draaien, keuken opruimen, … efkes niks. “En dus ook geen kerstmarkt”… dacht ik
Mijn man is heel ‘outgoing’, houdt er van om af te spreken met verschillende mensen, houdt van een feestje, van uitdagingen, van nieuwigheden. Hij kan met iedereen een praatje slaan over eender wat. Ik hou ook wel van afspreken met mensen of van een keer samen gezellig uit eten gaan. Maar niet als mijn week volgepropt zat met consultaties. Niet als mijn kinderen een hele week ziek zijn geweest en ik amper mijn bed heb gezien. Mijn man vindt dat net redenen om wèl even iets anders te gaan doen.
Ik heb mezelf lang verweten dat ik saai was. Ik heb mezelf heel vaak de vraag gesteld ‘wat er mis was met mij’ en hoe het mogelijk was dat ik me zo vaak af vraag waarom zo veel zaken voor mij een opgave zijn. Ik vond termen als ‘huismus’ niet bij mij passen maar kon me niet van het gevoel ontdoen dat ik er misschien wel één was. Mijn aversie tegen een volgeboekte vrijetijdsplanning leidde vaak tot verwarring in onze relatie. Mijn man interpreteerde mijn ‘nee danku’s’ meer dan eens als afwijzing, hoewel het zo nooit bedoeld was. Of ik zei “ja graag” op vragen waar ik liever “nee had op geantwoord” en ervoer nadien de weerslag daarvan.
En toen was er de lockdown in maart 20202. Ik was toen net bevallen van ons tweede kindje en wat heb ik genoten van die tijd. Niks moest. Er mocht niemand op bezoek komen, ik hoefde tegen niemand te praten, ik hoefde nergens naartoe en kon me volledig toewijden aan ons gezin. Heerlijk vond ik het. Ik vroeg me af hoe het kwam dat ik er zo van genoot om nergens heen te moeten of niemand te hoeven ontmoeten. Op het internet vond ik gelijkaardige verhalen van mensen die deugd hadden van de ‘sociale break’. En ergens doorheen het scrollen las ik een opmerking van iemand die aanhaalde dat de lockdown een verademing was voor introverten in deze extraverte wereld.
Ik had mezelf nooit beschouwd als introvert. Ik ben niet verlegen, ben verbaal best sterk en ben meestal behoorlijk daadkrachtig. Ik ben ambitieus en kan mijn mannetjes staan. “Allemaal prima”, las ik in het boek van Ellen Jansegers (Zwijgen is goud) “maar introversie en extraversie gaat niet over verlegenheid of niet, het gaat over hoe je je batterijen oplaadt.”
Voor extraverten valt ‘je batterijen opladen’ en ‘ergens voldoening uit halen’ vaak samen. Ze gaan naar een feestje, praten met heel wat mensen en voelen zich daarna opgeladen. Ze hebben er ‘deugd van gehad’ en kunnen bij wijze van spreke ‘de wereld aan’. Introverten daarentegen kunnen veel voldoening halen uit diepgaand contact met anderen, zij het dan wel liefst met één andere persoon of met een select groepje, maar hun batterij is wel leeg nadien. Introverten moeten letterlijk tijd maken voor zichzelf, tijd alléén doorbrengen opdat hun energiepeil weer op kan krikken.
Dat inzicht heeft wonderen gedaan voor mezelf en onze relatie. Als mama van drie en fulltime zelfstandig psycholoog heb ik het druk genoeg. Ondertussen is tijd alleen hier een prioriteit om de gezinsplanning. Mijn man is zo lief geweest om een Kallax-kast van de IKEA in elkaar te steken, daar achter staat een zetel waar ik regelmatig een boekje lees. Alleen al het idee dat ik er doorheen de dag een kwartiertje naartoe kan en ik de deur achter me kan sluiten, voelt hemels. En ook de vrijetijdsplanning van mij en mijn man wordt ernaar geschikt.
Zoals nu dus, het is zondag, 8u id ochtend en ik pas nu voor de kerstmarkt. Mijn man begrijpt waarom, we nemen er meteen onze agenda bij en prikken de kerstmarkt voor onze volgende date night. En ik weet dat ik er naartoe mag leven met voldoende alleen-tijd op voorhand.