Vandaag startte ik weer met werken. Deeltijds want mijn baby van 12 weken al fulltime naar de opvang brengen, dat vind ik nog moeilijk. Aan het begin van deze week was ik al bezig met uitzoeken wat ik zou dragen vandaag want de meeste van mijn kleren zitten nog wat krapjes. ‘Zwangerschapskilo’s’, begrijpt u wel.
Het valt me op dat ik er veel mee bezig ben. Gedachten als ‘de mensen zullen wel zeggen dat ik verdikt ben’, maken dat pijnlijk duidelijk.
Ik weet nochtans waar mijn neiging tot snoepen vandaan komt. Ik heb het namelijk vroeger aan den lijve ontdekt en deel die inzichten nu met cliënten in mijn praktijk. Alle mensen die last hebben van hun eetgedrag, en ik reken mezelf er nu voor het gemak ook even bij, ervaren dezelfde trigger; een te laag energiepeil.
Een te laag energiepeil (ofte ‘er zijn dingen die jou bezig houden en uitputten’) zorgt er namelijk voor zorgen dat het lichaam instinctmatig zal reageren. Zie het als een soort van alarmbelletje dat het lichaam laat afgaan: ‘ola, er zijn weer zaken die ons bezig houden waardoor we in’t rood staan. We dreigen door de energiereserves te gaan, we moeten nu ingrijpen’. Het lichaam doet dan iets waarvan het gelooft dat het noodzakelijk is om het in evenwicht te houden: op één of andere manier focussen op eten. Dat verklaart waarom een eetbui niet tegen te houden is of waarom calorieën tellen voor iemand zo belangrijk kan zijn. Zulk een reactie van het lichaam is niet rationeel te verklaren. Het is vaak zelfs niet te begrijpen en het is al helemaal niet logisch. Anderzijds, een mens is geen logisch rationeel wezen maar dat is voer voor een ander blogbericht (pun intended).
Ondertussen ben ik mama van 2 kleuters en een pasgeboren baby, run ik een huishouden, wil ik up to date blijven met collega’s en lopende begeleidingstrajecten, zit ik in mijn laatste jaar psychotherapie, moet ik nog een eindwerk schrijven, inhaallessen plannen, heb ik fysiek veel meer last van de onderbroken nachten dan bij de geboorte van mijn oudste zoon, wil ik ons Jet (Engelse cocker) haar dagelijkse wandeling blijven geven en moet alles goed georganiseerd geraken als mijn man weer een weekje naar het buitenland is. Ik ben dus lekker druk, lekker gelukkig én heb ik een gigantisch energietekort.
Ik ken mezelf, als mijn energiepeil te laag staat dan heb ik de neiging om te gaan snoepen. Jarenlang heb ik mezelf voor mijn kop geslagen omdat ik de snoepbuien niet kon laten. Een lang verhaal kort, de weegschaal tikte een gegeven moment 140kg aan. Na mijn gastric bypass bereikte ik een gezond gewicht maar in mijn hoofd was ik nog steeds dik. Mijn gewicht ging weer omhoog en ik was ongelukkiger dan ooit. Door veel aan zelfonderzoek te doen begreep ik eindelijk dat mijn eetgedrag geen op zichzelf staand probleem was. Daardoor verschoof mijn focus van het vicieuze cirkeltje van stoppen met snoepen, hervallen en kwaad zijn op mezelf naar ‘hoe onderhoud ik mijn energiepeil’. Vanaf dat moment werd alles zo veel rustiger, evenwichtiger.
Op dit moment zwangerschapskilo’s dus wegens te veel gesnoept omwille van te weinig energie. Leuk is dat niet, al heb ik er au fond vrede mee. Ik weet dat het op termijn rustiger zal worden, net zoals dat gebeurd is na de bevalling van mijn twee andere zonen. Ik begrijp dat ik niet te veel hooi op mijn vork moet nemen omdat dat mijn energietekort in de hand werkt, al zit dat niet in de aard van het beestje. De aanpak die ik op mezelf toepas ivm energiepeil, die werkt prima al ben ik momenteel niet in de mogelijkheid om het maximaal toe te passen. Mijn leven staat nu even in teken van mijn drie musketiers. Het chronisch slaaptekort, de was die over night exponentieel vermenigvuldigt, plakkerige vloeren, jobs en hond horen daar bij.
En de sporadische vervelende gedachten dus ook.