“Ik durf niks meer zeggen. ’t Is altijd gedoe aan tafel.”
Ze zei het zacht.
Maar ik hoorde wat er níét werd gezegd.
Ze was moe.
Niet gewoon moe zoals op het einde van een werkweek.
Nee, het soort moe waar je scherp van wordt.
Moedeloos.
Op je hoede.
Alsof elk woord dat je zegt een lont kan zijn.
Elke maaltijd was onderhandelen.
“Wanneer wil je eten?”
“Wat lust je vandaag?”
“Of liever niet, zeg maar?”
Ze stelde die vragen uit liefde.
Omdat ze hoopte dat zacht zijn beter werkte dan duwen.
Omdat ze bang was.
Bang voor conflict. Bang om het nog erger te maken.
En wat kreeg ze terug?
Stilte.
Een schouderophaling.
Een bord dat terug de keuken in ging zoals het gekomen was: onaangeroerd.
Of een snauw. Dat vaak ook.
Tot ze op een ochtend niet meer vroeg: “Wil je straks eten?”
Maar gewoon zei: “We eten om twaalf uur. Jij bent erbij.”
Ze zei het rustig.
Niet dreigend.
Niet hard.
Maar ze meende het.
En in die zin zat alles.
Haar liefde. Haar bezorgdheid. Haar besluit.
Vanaf dat moment nam ze stukje bij beetje de regie terug.
Niet als dictator.
Maar als kapitein.
Ze besliste wat er op tafel kwam.
Ze bepaalde wanneer er gegeten werd.
Ze zat mee aan tafel, at zélf en liet zien: dit is wat wij doen in dit gezin.
Ze vertelde niet wat haar dochter móést eten.
Maar ze hield wél vast aan de momenten.
Ze bood vaste maaltijden aan zonder uitstel, zonder mitsen.
Altijd met een kalme, neutrale toon.
Ze bleef. Aanwezig. Zittend. Stil, soms. Ook als haar dochter wegliep.
Maar aanwezig.
Zonder onderhandeling. Zonder straf.
Natuurlijk mopperde haar dochter.
Natuurlijk sloeg ze soms over.
Maar de chaos ebde weg. Na een tijd.
Want kinderen hebben geen vrijheid nodig aan tafel.
Ze hebben leiding nodig. Rust. Voorbeeldgedrag.
En als je kind aan het begin van een eetstoornis bungelt?
Dan zijn duidelijkheid en voorspelbaarheid geen strakke regels.
Dan zijn ze veiligheid.
Het is niet makkelijk om de regie te nemen.
Het voelt vaak tegenstrijdig.
Alsof je iets opdringt.
Alsof je het erger maakt.
Maar het tegendeel is waar.
Rust komt niet vanzelf.
Rust komt wanneer jij blijft staan.
Net zoals zij deed.
Herken je deze situatie? Misschien heb je dan wat aan mijn gratis e-book.